W wystąpieniu na kanale telewizyjnym «Суспільне Крим», przewodniczący Państwowej Służby Archiwalnej Ukrainy Anatolij Chromow mówił o utracie materiałów archiwalnych, spowodowanej rosyjską okupacją półwyspu, oraz o działaniach podejmowanych przez Ukrainę w celu zachowania dziedzictwa historycznego. „Po zajęciu Krymu Ukraina utraciła część dokumentów Narodowego Zasobu Archiwalnego – to miliony stron naszej historii od końca XVIII wieku do dziś. Nie ewakuowano wówczas ani jednego dokumentu” – zauważył Anatolij Chromow. „Rosja przywłaszczyła sobie nawet dokumenty z okresu niepodległości Ukrainy; taka kradzież stanowi rażące naruszenie międzynarodowego prawa humanitarnego” – powiedział szef Państwowych Archiwów Ukrainy. „Nigdy nie porzucimy naszego dziedzictwa i podejmiemy wszelkie możliwe środki, aby odtworzyć zbiory w kopiach i utworzyć nowe zespoły archiwalne"” – podkreślił.

Trzeba nauczyć się mówić o doktorze Macieju Janiku w czasie przeszłym, można wspominać jego życie, dokonania, pasje, nasze z nim spotkania, ale nie można już planować dalszych. Plany trzeba zmienić. Jego nagła śmierć zaskoczyła wszystkich, tak szybko zamknął się niedawno rozpoczęty nowy rozdział jego życia, kiedy miał już więcej czasu na realizację swoich pasji.
Maciej Janik ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Łódzkim w 1981 roku i w tym samym roku rozpoczął pracę w Archiwum Państwowym w Łodzi. Wytrwał tam przez 42 lata, przez 29 lat pełniąc funkcję zastępcy dyrektora archiwum. Jego wiedza, rzetelność, sumienność i doświadczenie wspomagały kilkoro kolejnych dyrektorów. Na emeryturę odszedł w 2023 roku. Był więc przedstawicielem coraz rzadszej obecnie kategorii osób, które są wierne jednemu miejscu pracy.
Jego potencjał i umiejętności doceniano w łódzkim archiwum, zauważano także w Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych. Skutkowało to dodatkowymi zadaniami, służącymi całej sieci archiwów państwowych. Maciej Janik był członkiem Centralnej Komisji Metodycznej w kilku kadencjach, a także zespołów naukowych i problemowych, powoływanych przez kilku Naczelnych Dyrektorów. Rozprawę doktorską poświęcił procesom archiwotwórczym akt miejskich w Łodzi w latach 1945-1950. Cenił sobie wymianę doświadczeń, chętnie więc brał udział w konferencjach naukowych, nawet jeśli musiał to czynić w czasie prywatnym. Wygłaszał nieraz referaty i uczestniczył w dyskusjach.

Archiwa gospodarcze – temat traktowany w polskiej archiwistyce marginalnie, w Szwajcarii znajduje swoje poczesne miejsce i jest przedmiotem zainteresowania nie tylko środowiska archiwalnego ale przede wszystkim środowiska biznesowego. Więcej o archiwach gospodarczych w krajach niemieckojęzycznych: SZWAJCARIA: Archiwa gospodarcze w Szwajcarii. 

Najstarsze dowody istnienia oficjalnego archiwum w Lucernie pochodzą z 1409 roku, czyli z okresu formowania się kantonu Lucerna. Jego zbiory odzwierciedlają losy kantonu od jego początków, aż do dnia dzisiejszego. Po długim okresie pełnienia funkcji zarówno archiwum miejskiego, jak i państwowego czyli kantonalnego, w 1803 roku stało się ono archiwum państwowym (Staatsarchiv Luzern, z podziałem obowiązków i majątku między miastem a kantonem Lucerna. Miasto Lucerna utworzyło własne archiwum miejskie, w którym gromadzone są dokumenty miejskie od 1803 roku.
Wielkość zasobu Archiwum Państwowego wynosi obecnie ok. 22 km akt, a obsługuje go zaledwie 26 stałych pracowników merytorycznych i obsługowych.Oprócz akt urzędów i instytucji państwowych, archiwum  otrzymuje również dokumenty pochodzenia prywatnego, ważne dla historii kantonu Lucerna, takie jak archiwa skasowanych klasztorów, a także zbiory ze świata biznesu, polityki (partii politycznych), kultury oraz wybrane archiwa majątków rodzinnych i osobiste. Archiwum ma prawny obowiązek nie tylko dokumentowania działań władz kantonalnych, ale także zabezpieczania, przechowywania i udostępniania do użytku dokumentów prywatnych ważnych dla historii Lucerny. Sprawuje ono pieczę nad wybranymi archiwami prywatnymi, aby zapobiec ich rozproszeniu lub zniszczeniu.