Jednym z najstarszych na świecie przedsiębiorstw zajmujących się fotografią jest Archiwum Fotograficzne Alinari we Florencji. Firma została założona  w 1852 r. przez Leopolda Alinariego, który jako pierwszy we Florencji założył zakład fotograficzny. W 1863 r. dołączyli do niego bracia Giuseppe i Leonardo. We trzech utworzyli na ulicy Nazionele (dziś Largo Alinari) firmę F.lli. Alinari (Bracia Alinari). Firma od 1885 r. prowadziła także wydawnictwo. W 1920 r. stała się ona własnością toskańskich arystokratów, którym przewodził baron Ricasolio, a w 1957 r. przeszła w ręce Vittorio Ciniego, który wzbogacił jej zasoby fotograficzne o zbiory Brogiego, Andersona, Chauffier i Fiorentiego. W połowie lat siedemdziesiątych XX wieku majątek Alinari przejęła rodzina Zevi, która w 1977 r. zorganizowała dużą wystawę, prezentując szerokiej publiczności bogate zbiory. Wystawa odniosła sukces uświadamiając publiczności i naukowcom wartość historyczną fotografii, ale także spuścizny aktowej Alinari. Przejście majątku Alinari w 1982 r. do rodziny De Polo z Triestu otworzyło nowy rozdział w dziejach spuścizny fotograficznej. Nowi właściciele utworzyli Narodowe Muzeum Fotografii Alinari (Museo Nazionale Alinari della Fotografia) oraz zainicjowali nową strategię gromadzenia i wykorzystywania zasobu fotograficznego. Obecnie jest to utworzona w 2020 r. fundacja „Fondazione Alinari per la Fotografia”, której celem jest promowanie powszechnie kultury obrazów fotograficznych, zawartych w spuściźnie Alinari. Założycielem fundacji jest Region Toskania.

W trakcie pobytu w Fundacji Archiwum Helveto-Polonikum we Fryburgu  w 2024 roku, który miał na celu opracowanie spuścizny Henryka Opieńskiego i Lydii Opieńskiej-Barblan, odnaleziono dwa nieznane wcześniej listy Fryderyka Chopina pisane zParyża w 1837 r. do Juliana Fontany - pianisty, kompozytora, uczestnika powstania listopadowego, przyjaciela i kopisty Fryderyka Chopina. Cztery bezcenne kartki zapisane ręką Mistrza znajdowały się wśród licznej, nieskatalogowanej wcześniej korespondencji pozostawionej do identyfikacji nadawców. Listy te zwróciły moją uwagę ze względu na elementy, które wskazywały na ich autora, a mianowicie: czas -1837, miejsce - Paryż, charakterystyczny podpis „Twój Fryderyk”, charakter pisma oraz treść dotycząca Pani George Sand, przesyłania autografów koncertów i nokturnów oraz zakupu fortepianu, ulubionej marki Chopina Camille’a Pleyela. Julian Fontana, który po upadku powstania listopadowego podzielił los emigrantów polskich, spotkał się z Chopinem w Paryżu w 1832 roku i był przez pewien czas jego uczniem. Następnie osiadł w Londynie, a  1835 roku powrócił do Francji i zamieszkał wraz kompozytorem. Współpracował z nim jako kopista i osobisty sekretarz. Ten okres w życiu samego Mistrza  był szczególny – właśnie wówczas fiaskiem zakończyło się jego narzeczeństwo z Marią Wodzińską. Niedługo później, bo jeszcze w roku 1836 poznał Aurorę Dudevent,  ekscentryczną i intrygującą pisarkę, znaną jako George Sand. Po tym  jak stało się jasne, że małżeństwo z Marią Wodzińską nie dojdzie do skutku, jego sercem i umysłem zawładnęła  George Sand. Ta znajomość otworzyła nowy rozdział w życiu prywatnym i zawodowym 27-letniego wówczas kompozytora.

Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jana Ewangelisty Purkyniego w Ústí nad Labem oraz Archiwum Narodowe w Pradze zorganizowały dnia 24 stycznia 2025 r. w Sali wykładowej tego ostatniego, prezentację nowej publikacji pt. „Zbiory archiwalne we współczesnej praktyce” (Archivní soubory v současné praxi).

Wraz z początkiem nowego 2025 roku, główny portal Archiwów Francji - FranceArchives, przypomniał użytkownikom o swoich szerokich możliwościach informacyjnych. Portal został uruchomiony w 2017 r. przez Międzyresortową Służbę Archiwów Francji (Service Interministériel des Archives de France (SIAF). Głównym jego celem jest kierowanie użytkowników sieci do interesujących ich zasobów archiwalnych, przechowywanych w różnych instytucjach, nade wszystko w archiwach historycznych i administracyjnych. Pomaga zidentyfikować i wskazać miejsce przechowywania szukanych informacji. W kroku drugim odsyła do stron internetowych, jeśli możliwe jest korzystanie ze zdigitalizowanego zasobu, lub odsyła do czytelni właściwego archiwum. Nie zapewnia zatem bezpośredniego dostępu do zasobów archiwalnych, ale oferuje linki do różnorodnych sposobów ich udostępniania. Oznacza to, że można poprzez portal odszukać informacje o zasobach administracyjnych czy prywatnych.