Czescy archiwiści zbierają się co dwa lata na ogólnokrajowych konferencjach, na których dyskutują o najważniejszych i aktualnych problemach archiwistyki. Najbliższa z tych konferencji, już XIV z kolei, odbędzie się w dniach 26-28 kwietnia 2011 r. w uroczej miejscowości uzdrowiskowej Františkovy Lázně, położonej w zachodniej części Czech, w kraju karlowarskim w pobliżu miasta Cheb. Tym razem jej główny temat brzmi: ,,Archiwa dostępne i otwarte? Współczesne trendy udostępniania archiwaliów”.

Organizatorami konferencji są najważniejsze instytucje archiwalne w Czechach oraz archiwa lokalne: Departament Zarządu Archiwów i Obsługi Dokumentacji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (Odbor archivní správy a spisové služby MV ČR); Stowarzyszenie Czeskich Archiwistów (Česká archivní společnost); Oddział Czeskiego Stowarzyszenia Informacyjnego przy Archiwum Narodowym (Pobočka České informační společnosti, o.s., při Národním archivu); Okręgowe Archiwum Państwowe w Pilźnie (Státní oblastní archiv Plzeň); Powiatowe Archiwum Państwowe w Chebie (Státní okresní archiv Cheb). Ten zestaw organizatorów, oraz grono specjalistów zaproszonych do udziału, gwarantują wysoki poziom konferencji.

Podczas tego największego zgromadzenia czeskich archiwistów zaprezentowanych zostanie przeszło 30 referatów, zgrupowanych w następujących blokach tematycznych: „Współczesne metody i technika w służbie udostępniania archiwaliów”; „Dostęp do archiwów jako priorytet (?) prac archiwalnych”; „Materiały archiwalne dostępne na żądanie (wymagania badaczy jako motywacja)”. Całość otworzą jednak okolicznościowe wystąpienia pod hasłem „Jubileusz miasta Cheb a międzynarodowa współpraca archiwów zachodnio-czeskich”, gdyż w 2011 r. Cheb obchodzi 950-lecie pierwszej wzmianki o sobie.

Miło nam poinformować, iż w obradach czeskich archiwistów wezmą też udział przedstawiciele naszego portalu: Adam Baniecki i Ivo Łaborewicz, reprezentujący Stowarzyszenie Archiwistów Polskich. Program konferencji jest dostępny w Internecie

oprac. Ivo Łaborewicz

AP Jelenia Góra

Wszystkie archiwa historyczne posiadają ogromne zbiory służące do poszukiwań genealogicznym. Nie w każdym jednak znajdują się dokumenty przodków sławnych postaci: aktorów, polityków, naukowców itd. Na pewno należy do nich słowackie Archiwum Państwowe w Nitrze, w którym niedawno odszukano dokumenty przodków słynnej amerykańskiej aktorki Audrey Hepburn, znanej m.in. z takich filmów, jak „My Fair Lady”, „Śniadanie u Tiffaniego” czy „Rzymskie wakacje". Okazuje się, że jej przodkowie pochodzą z miejscowości Kovariec w powiecie Topoľčany.
Na dokumenty te natrafiono przy okazji poszukiwań do biografii aktorki, którą przygotowuje jej krewna z Holandii. Wysłała ona do archiwów w Budapeszcie fotografię ślubną babci aktorki Anny Welsovej, na odwrocie której wymieniony był fotograf z Topoľčian. Dlatego Węgrzy sprawę odesłali do Nitry. W tamtejszym archiwum udało się odszukać nie tylko akt urodzenia Anny Welsovej (faktycznie Anna Julianna Francisca Carolina Wels) z dnia 29 lipca 1868 r., ale i informacje o tym, iż rodzina ta przybyła do Kovariec z Moraw, i zamieszkiwała tu 28 lat. Odnaleziono też dokumenty dotyczące ojca Anny – Antona Wellsa, który wybudował tu rafinerię cukru, zatrudniającą 300 osób. Gdy zakład spłoną, rodzina utrzymywała się z wypłaconego jej ubezpieczenia. Na początku lat 90-tych XIX w. Welsowie przenieśli się do Wiednia.
Wśród innych ciekawych materiałów genealogicznych Archiwum Państwowe w Nitrze posiada m.in. drzewo genealogiczne króla Madagaskaru Maurycego Beniowskiego, który urodził się 20 września 1746 r. w Vrbove powiat Piešťany. Ponadto są tu liczne dokumenty do dziejów rodzin polityka Aleksandra Dubczeka i kodyfikatora języka słowackiego Ľudovíta Štúra, gdyż obaj pochodzili z Uhrovca. Z Nitry pochodził też sławny psychoanalityk Leopold Sonnenschein, znany tez jako Szondi.
Najstarsze dokumenty genealogiczne, jakie zgromadzono w Archiwum Państwowe w Nitrze pochodzą z XIII w., i na pewno można w nich odnaleźć jeszcze wiele interesujących spraw.

Na podstawie: Webnoviny.sk

oprac. Ivo Łaborewicz
AP Jelenia Góra

Jak informuje Yumiko Ogara z Narodowego Archiwum Japonii w Tokio, na dzień 22 marca 2011 r. nie stwierdzono żadnych zniszczeń i strat w zasobach archiwów narodowych, spowodowanych trzęsieniem ziemi i falą tsunami, jakie dotknęły północno-wschodnią część wysp japońskich 11 marca. Jednak z uwagi na wyłączenia prądu Archiwum Narodowe jest chwilowo nieczynne.
Na terenach dotkniętych kataklizmem na razie trwa akcja ratowania życia ludzkiego i zabezpieczenia podstaw egzystencji. Nie zebrano dotąd informacji na temat zniszczeń w tamtejszych archiwach gminnych. Z relacji TV wynika, iż wiele budynków urzędowych zostało w całości zniszczonych przez tsunami, tak więc straty w znajdujących się tam zbiorach będą ogromne.
oprac. Ivo Łaborewicz
AP Jelenia Góra
Na podstawie korespondencji Stowarzyszenia Czeskich Archiwistów (Česká archivní společnost) z Narodowym Archiwum Japonii (National Archives of Japan)

12 marca 2011 o godzinie 10:00 w Archiwum Państwowym Miasta Kijowa otwarto wystawę dokumentalną upamiętniającą ofiary katastrofy w Kureniwce.
Dnia 13 marca 1961 r. w Kureniwce, jednej z dzielnic Kijowa sąsiadujących z wąwozem Babi Jar (w czasie II wojny światowej - miejsce kaźni, głównie ludności żydowskiej, dokonanej przez Niemców; liczbę zamordowanych w tym miejscu szacuje się na ponad 100 tysięcy osób), miała miejsce katastrofa, która mogła pociągnąć za sobą tysiące ofiar śmiertelnych, a wydarzenia, które były przyczyną ich śmierci, ukryto przed opinią publiczną na ponad 30 lat.
W 1950 r., decyzją miejscowych władz, w Babim Jarze utworzono zbiornik odpadów produkcyjnych (nie wykorzystanych do produkcji cegieł zmieszanych z wodą i skałami) z pobliskiej cegielni Pietrowski. W ciągu 10 lat, wyrzucono tam w sumie ponad 4 mln metrów sześciennych osadów. Powierzchnia osadnika wynosiła około jednego kilometra kwadratowego, a wysokość odgradzającej tamy - 40-60 m. Jednak zamiast betonu, zastosowano tylko nie spełniający żadnych norm bezpieczeństwa wał ziemny, który w pewnym momencie nie wytrzymał naporu milionów ton błota i gliny. Na dwa dni przed katastrofą władze wiedziały o uszkodzeniu wału, nie podejmując jednak żadnych działań w obliczu niebezpieczeństwa, przede wszystkim zaś - ewakuacji ludności ze śmiertelnie zagrożonej dzielnicy Kijowa.

fot. tochka.net

W poniedziałek 13 marca 1961 r., o godzinie 9.20, na Kureniwkę runęła lawina błota o wysokości 14 metrów.
Jak ocenia się po latach, w wyniku katastrofy mogło zginąć od 1,5 do 2 tysięcy osób. Dokładne ustalenie liczby ofiar dziś jest praktycznie niemożliwe. W oficjalnej propagandzie skutki i zasięg „awarii” były ukrywane i bagatelizowane; mówiono o 145 ofiarach. Wszelkie informacje na temat wydarzeń w Kureniwce poddano ostrej cenzurze, miejsce katastrofy otoczyło wojsko; nawet w samym Kijowie nie do końca wiedziano, co się stało. Zmarłych grzebano na różnych cmentarzach, nie tylko w samym Kijowie, podając w dokumentacji i na grobach różne daty śmierci.

Więcej w języku ukraińskim.
oprac. Edyta Łaborewicz
AP Legnica