Największy zbiór dokumentów rządowych z dziejów nowożytnych Wielkiej Brytanii został udostępniony on-line dla badań naukowych w ramach projektu State Papers Online. Od niedawna studenci i pracownicy naukowi mają dostęp do dokumentów dotyczących lat 1509 – 1714 obejmujących pełny zakres działań rządów Tudorów i Stuartów. Listy i tajne raporty ujawniają skryte działania polityków, reakcje na zagrożenia wewnętrzną rebelią czy zewnętrzną inwazją. Materiały zawierają również rachunki za zdradę i szpiegostwo, szczegółowe raporty wywiadu, korespondencję pomiędzy monarchami i władcami Europy.
Caroline Kimbell, szef Licensing w The National Archives, powiedziała: „Ukończenie projektu State Papers Online (Rządowych Dokumentów Online), nie tylko zmienia nasze doświadczenia badawcze i daje nowe spojrzenie na ewidencję zbiorów, ale także poszerza dostęp do materiałów dla nowych odbiorców, jednocześnie ujawniając nieznane wcześniej materiały. To fantastycznie, że ten zbiór wzbudził zainteresowanie na świecie i z niecierpliwością oczekujemy nowych odkryć wśród zagranicznych archiwów posiadających dokumenty powiązane z naszymi, które zostały znacznie mniej dokładnie zbadane niż dokumenty rodzime.”
Opublikowane w ciągu ostatnich czterech lat, w czterech częściach, State Papers Online (1509-1714) są największym cyfrowym archiwum rękopisów z uporządkowaną pełną wyszukiwarką tekstu. Teraz wraz z zakończeniem serii, użytkownicy mogą przeszukać prawie trzy miliony dokumentów umieszczonych w oddzielnych zbiorach National Archives i British Library.

State Papers Online

Na podstawie: The National Archives
oprac. Krzysztof Baniecki

15 czerwca 2011 r. w Sali Wystawowej Rosyjskiego Państwowego Archiwum Historycznego w Sankt Petersburgu odbędzie się otwarcie wystawy historyczno-dokumentalnej "Historia rosyjskiej dobroczynności”.
Organizatorami wystawy są: Federalna Agencja Archiwów, Fundacja Forda (Ford Foundation), Rosyjskie Państwowe Archiwum Historyczne, Międzynarodowa Fundacja Charytatywna "Konstantinowskij", a także Biblioteka Rosyjskiej Akademii Nauk w Petersburg oraz muzea (w tym Wojenno-Medyczne Muzeum Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej).
Wystawa poświęcona jest historii dobroczynności w Rosji w okresie XVIII - początek XX w.: od dekretów cara Piotra I, dotyczących opieki nad okaleczonymi i wysłużonymi żołnierzami, po dokumenty związane z opieką nad rannymi, rodzinami poległych, sierotami i uchodźcami podczas I wojny światowej - ilustrując rozwój prywatnej i publicznej filantropii. Jej rozkwit przypadł na czasy Katarzyny II, kiedy powstały takie formy opieki społeczno-państwowej, jak przytułki i izby opieki społecznej („приказы общественного призрения„). Cesarzowa Maria Fiodorowna, żona cesarza Pawła I, stworzyła z kolei sieć instytucji charytatywnych, na których podstawie utworzono później tzw. Instytut Maryjski (wychowujący szlachetnie urodzone panny).
Powstały w 1802 r., z inicjatywy cara Aleksandra I, Komitet Dobroczynności, potem przemianowany na Imperatorskie Towarzystwo Dobroczynności, był w Rosji nowym zjawiskiem, powołanym dla zapewnienie pomocy materialnej i medycznej ubogim. Fundusze Towarzystwa, pochodzące od rodziny cesarskiej, Skarbu Państwa, z zysków kapitałowych, czynszów i darowizn, przeznaczano na finansowanie zakładów dla sierot i dzieci ubogich, ich wychowanie i edukację, utrzymanie osób starszych, niepełnosprawnych i chorych, na bezpłatną opiekę lekarską, darmowe lub tanie noclegi, wyżywienie i ubrania. W 1917 r. Towarzystwo prowadziło 280 zakładów użyteczności publicznej w 40 miastach Rosji; w 1918 r. wszystkie fundusze zostały upaństwowione. Pod koniec XIX w. pojawiły się Domy Pracowitości i Troski nad Narodową Trzeźwością.
Dzięki inicjatywie i środkom finansowym osób prywatnych, w Rosji po 1860 r. (liczne reformy, m.in. w sądownictwie cywilnym i wojskowym, wojskowości, szkolnictwie wszystkich typów, finansach państwowych, wprowadzono organy samorządowe w guberniach i powiatach w postaci tzw. urzędów ziemskich) powstały takie instytucje społeczne jak średnie szkolnictwo zawodowe i techniczne, różne systemy korporacyjnej i zawodowej pomocy wzajemnej, instytucje opieki nad dziećmi pracujących zawodowo rodziców, wolne bibliotek i czytelnie i wiele innych.
Wystawa będzie czynna od 15 czerwca do 1 lipca 2011 r.

Więcej: Федеральное архивное агентство
Международный благотворительный фонд «Константиновский»
Encyklopedia Sankt Petersburga

oprac. Edyta Łaborewicz
AP Legnica

Archiwum Sztuk Pięknych założył w 1984 r. w Kostelcu nad Černými lesy, artysta i dziennikarz Jiří Hula (ur. 1944), jako zbiór najróżniejszych dokumentów i informacji na temat współczesnej sztuki czeskiej i słowackiej. Od 2003 r. Archiwum działa jako spółka cywilna (Archiv výtvarného umění, o.s.).
Oprócz katalogów, monografii, książek i czasopism Archiwum gromadzi i udostępnia inne dokumenty, które nie są zarchiwizowane w innych instytucjach, takie jak: plakaty, artykuły prasowe, wycinki prasowe, maszynopisy, fotografie, slajdy, płyty CD, nekrologi, karty wizytowe, zaproszenia itp. Dziś stanowi prawdopodobnie największą ze sprofilowanych kolekcji, liczącą setki tysięcy jednostek inwentarzowych.
Archiwalia umieszczone w blisko 1.300 pudłach po bananach, stanowiły instalację wystawy Dominika Langa, otwierającej Centrum Sztuki Współczesnej DOX w Pradze-Holesovicach. Od stycznia 2010 r. Stowarzyszenie to prowadzi w DOX fachową bibliotekę, która udostępnia jednak tylko część zgromadzonych dokumentów. Podstawowa literatura oraz dotąd nie opracowane książki i katalogi, przechowywane są w Písnice, gdzie dzięki hojności Narodowej Biblioteki Technicznej, Archiwum otrzymało pod wynajem rozległe i dobrze wyposażone pomieszczenia.
Dla przetwarzania i udostępniania zgromadzonych dokumentów oraz informacji o Archiwum Sztuki, od 2003 roku prowadzone jest, pod adresem http:www.artarchiv.cz/abart portal ze swobodnym dostępem i możliwością umieszczania własnych informacji, działający w systemie „abArt”. Do końca maja było w „abArt-cie” zarejestrowanych 102.000 osób, podano informacje o 35.000 wystawach, przetworzono 70.000 dokumentów, nawiązano 1.070.000 podstawowych połączeń.
W dniach 17-19 czerwca Archiwum, przy współpracy Związku Ochotniczych Straży Pożarnych (Sbor dobrovolných hasičů, Písnice) urządza w Pradze-Písnicy (ulice Ladislava Coňka, Praha-Písnice) „Dni Otwartych Drzwi”. Ich uczestnicy mogą, oprócz wycieczki z przewodnikiem, zwiedzić wystawy Josefa Richarda Marka i Lubora Marka, posłuchać występów zaprzyjaźnionych muzyków, oglądać filmy absolwentów, zapoznać się z możliwościami „abArt-u”, kupić antykwaryczne książki i kopie katalogów.
Adres: Archiv výtvarného umění, o.s.; Náměstí Smiřických 49, 281 63 Kostelec nad Černými lesy

oprac. Ivo Łaborewicz
AP Oddział Jelenia Góra

Więcej na: http://www.artarchiv.cz/

Dnia 16 marca 1978 r. w Rzymie na via dei Fani terrorystyczne "czerwone Brygady" dokonały śmiałego porwania jednej z czołowych postaci włoskiej chadecji, profesora Aldo Moro. W trakcie porwania zginęło pięciu ochroniarzy Moro. Porwanie wstrząsnęło całym światem. Także w ówczesnej Polsce peerelowskie  media mówiły o nim dużo. O uwolnienie polityka błagał "na kolanach" papież Paweł VI. Bezskutecznie. Zwłoki, zastrzelonego Moro, zostały znalezione 9 maja w bagażniku samochodu na via Caetani w Rzymie, w miejscu wskazanym przez Romano Prodiego (premier Włoch w latach 1996- 1998, 2006- 2008) powołującego się na  medium, które wskazało miejsce porzucenia zwłok. Fakt tak niezwykłego odnalezienia zwłok Moro wzbudzał u współczesnych wiele podejrzeń, zwłaszcza w kontekście oskarżeń Prodiego w współpracę z KGB, jakie przeciwko niemu wysunięto w latach dziewięćdziesiątych i później w 2005r.

W maju 2011 r. Centralne Archiwum Państwowe w Rzymie (Archivio centrale dello Stato) otrzymało z Archiwum Służb Informacji dla Bezpieczeństwa (Archivio dei Servizi informazione per la sicurezza)dokumentację związaną z porwaniem i zabójstwem. Dokumentacja obejmuje okres 1978- 1995, liczy 57 fascykułów zawierających około pięciuset dokumentów i setki załączników do nich. Całość zostanie upubliczniona w formie cyfrowej. Inicjatorem upublicznienia dokumentów jest Minister Spraw Wewnętrznych Włoch Giuliano Amato. Decyzję o upublicznieniu podjęto w 2008r. w trzydziestą rocznicę wydarzenia.

Więcej w języku włoskim: DGA

oprac. Adam Baniecki
AP/O Lubań