Węgierskie Archiwum Narodowe (Magyar Nemzeti Levéltár), do 2012 r. Centralne Archiwum Państwowe, jest głównym archiwum historycznym i zwierzchnim archiwum dla archiwalnych placówek powiatowych. Powstało w 1756 r. w Preszburgu i zajmuje obecnie trzy obiekty w dzielnicy Várnegyed. Przechowuje ponad 73 kilometry bieżące akt, ponad 63,5 milionów mikrofilmów i niezliczone pieczęcie, zdjęcia, mapy i plany oraz dokumenty. Funkcjonuje, podobnie jak pozostałe archiwa na Węgrzech, w oparciu o ustawę archiwalną nr LXVI z 1995 roku.
Jako instytucja ogólnokrajowa zachowuje ono szczególne relacje z archiwami zagranicznymi. Jednym z przejawów tych działań są organizowane w ostatnich latach seminaria edukacyjne dla archiwistów z sąsiednich krajów. Mają one charakter misji kulturalnej, której celem jest wzmocnienie współpracy z archiwistami krajów sąsiednich, zwłaszcza ze Słowacji, a także nawiązanie wzajemnych bliższych kontaktów ze wszystkimi archiwistami, przechowującymi i pracującymi nad dokumentami wytworzonymi na Węgrzech i przez władze węgierskie. W 2017 r. Archiwum Narodowe zorganizowało dwa seminaria dla archiwistów w Rumunii i na Ukrainie, edukując ich w w zakresie opracowywania dokumentów powstałych w języku węgierskim.

Dania 28 maja w Archiwum Państwowym w Neapolu odbędzie się prezentacja drugiego wydania autorskiego podręcznika włoskiej archiwistyki. Autor Paolo Franzese jest od 2015 dyrektorem neapolitańskiego archiwum, wcześniej, w latach 2009 – 2015 był dyrektorem Archiwum Państwowego w Perugi. Związany z wdrażaniem nowoczesnych rozwiązań zarówno metodycznych jak i technicznych w archiwach włoskich takich jak prowadzonego przez Centralny Instytuta Archiwistyki (l’Istituto centrale per gli archivi (ICAR) – włoskiego Systemu Archiwistyki Narodowej (Sistema archivistico nazionale (SAN). Był także ekspertem komisji (Commissione nazionale per l’elaborazione del codice normativo per i soggetti produttori d’archivio) odpowiedzialnej za przygotowanie, opartych na międzynarodowym standardzie ISAAR(CPF), włoskich norm opisu jednostek organizacyjnych, osób i rodzin NIERA (Le Norme italiane per l'elaborazione dei record di autorità archivistici di enti, persone, famiglie - NIERA (EPF). Nauczał archiwistyki w szkołach archiwistyki i paleografii w Perugi i Neapolu. Paolo Franzese jest jednym z włoskich ekspertów międzynarodowych standardów archiwalnych, także autorem licznych artykułów naukowych z dziedziny archiwistyki. Publikował w „Il mondo degli archivi” (odpowiednik polskiego Archeionu) oraz „Rasegna degli Archivi di Stato” oraz innych periodykach specjalistycznych.

W roku 2018 nasi południowi sąsiedzi, zarówno Słowacy jak i Czesi, obchodzić będą jedną z ważniejszych rocznic w swoich dziejach, a mianowicie 100-lecie powstania Czechosłowacji, w ramach której Czesi po blisko 400 latach, a Słowacy po raz pierwszy w swych dziejach, uzyskali niezależność państwową. Z tej okazji w obu krajach odbywać się będą rozmaite konferencje, sympozja, wystawy oraz uroczystości państwowe. Wiele z nich organizowanych jest przez archiwa, a jednym z takich wydarzeń stanie się kolejne, już XXXIV archiwalno-historyczne Sympozjum Mikulowskie, którego tegorocznym tematem będzie „Formowanie granic na Morawach po roku 1918”.
Odbywane od połowy lat 80. XX w. sympozja historyczne w Mikulovie, organizowane są niezmiennie przez Morawskie Ziemskie Archiwum w Brnie oraz Powiatowe Archiwum Państwowe w Brzecławiu z siedziba w Mikulowie (Moravský zemský archiv v Brně oraz Státní okresní archiv Břeclav se sídlem v Mikulově). Tym razem współorganizatorem jest też Muzealno-Krajoznawcze Stowarzyszenie w Brnie (Muzejní a vlastivědna společnost v Brně), Muzeum Regionalne w Mikulowie (Regionální muzeum v Mikulově) oraz Czechosłowacka Wspólnota Legionistów (Československá obec legionářská z.s.). XXXIV Sympozjum Mikulowskie odbędzie się w dniach 10-11 października 2018 r. na zamku w Mikulowie.

Dnia 16 maja 2018 r. w siedzibie Rosyjskiego Towarzystwa Historycznego w Moskwie odbyła się prezentacja książki pt. „Sobibór. Kronika buntu w obozie śmierci”. Podstawą książki, wychodzącej w 75. rocznicę jedynego zakończonego sukcesem powstania w niemieckim obozie koncentracyjnym, były unikatowe fotografie i dokumenty z archiwum jego lidera Aleksandra Pieczerskiego (1909-1990; oficer Armii Czerwonej, współorganizator powstania i masowej ucieczki z obozu zagłady w Sobiborze w 1943 r.).

Niemiecki obóz koncentracyjny w Sobiborze (obecnie woj. lubelskie, gmina Włodawa) działał na terytorium okupowanej Polski od maja 1942 r. do listopada 1943 r. W tym czasie zamordowano w nim, według różnych źródeł, od 150 do 250 tysięcy osób, głównie Żydów z całej Europy. 14 października 1943 roku miał miejsce zorganizowany bunt i zbiorowa ucieczka ok. 300 więźniów. Ucieczka udała się 49 osobom, reszta zginęła. Po stłumieniu buntu, Niemcy zrównali obóz z ziemią, niszcząc wszystkie dowody zbrodni.