8 czerwca 2018 r. w siedzibie Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu miała miejsce po raz pierwszy uroczystość wręczenia nagród im. prof. Stanisława Nawrockiego dla archiwistów wielkopolskich. Patron nagrody prof. Stanisław Nawrocki (1925-2000) był cenionym naukowcem i wieloletnim pracownikiem Archiwum Państwowego w Poznaniu.
W pierwszej edycji Nagrody im. prof. Stanisława Nawrockiego Kapituła nominowała 6 osób – 3 w kategorii nagrody głównej i 3 w kategorii nagrody za całokształt dorobku archiwalnego. Nie nominowano żadnego archiwisty do nagrody młodych, gdyż do Kapituły nie wpłynęły żadne wnioski.
Wojewoda Wielkopolski Zbigniew Hoffmann na wniosek Kapituły Nagrody im. prof. Stanisława Nawrockiego przyznał dwie nagrody główne, które otrzymali: Piotr Rybczyński (kierownik Oddziału w Koninie Archiwum Państwowego w Poznaniu) oraz dr Józef Malinowski (Archiwum PAN Oddział w Poznaniu). Nagrodę za całokształt dorobku archiwalnego otrzymała Anna Domalanus (kierownik Archiwum Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu).

H. Krystek, P. Rybczyński, Z. Hoffman, A. Domalanus i J. Malinowski

1 czerwca 2018 r. w sali konferencyjnej Administracji Prezydenta Federacji Rosyjskiej w Moskwie odbyło się uroczyste spotkanie Rady Archiwalnej przy Federalnej Agencji Archiwów Rosji (Росархив), poświęcone 100. rocznicy powołania, 1 lipca 1918 roku, w ówczesnej Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, Państwowej Służby Archiwalnej.
Uczestnikami i gośćmi wydarzenia byli szefowie i pracownicy Federalnej Agencji Archiwów, dyrektorzy archiwów federalnych, przedstawiciele innych archiwalnych podmiotów Federacji Rosyjskiej, szefowie służb archiwalnych państw Wspólnoty Niepodległych Państw. Spotkanie otworzył szef Agencji, Andriej Nikołajewicz Artizow. Uczestnikom pokazano film dokumentalny pt. „Dopóki pamiętamy, żyjemy” - o znaczeniu dokumentów archiwalnych dla zachowania pamięci narodowej. W skierowanym do uczestników spotkania liście prezydenta Rosji Władimira Putina, odczytanym przez zastępcę szefa administracji prezydenta, znalazły się m.in. słowa, iż zbliżająca się rocznica jest „doskonałą okazją do uczczenia bezinteresownej, żmudnej, prawdziwie bezinteresownej pracy wielu pokoleń archiwistów”, dzięki wiedzy i zaangażowaniu których „powstał unikalny zasób źródeł dokumentalnych, które mówią nam o tworzeniu rosyjskiej państwowości i najważniejszych epok rozwoju kraju, pozwalają dotknąć bogatego dziedzictwa kulturowego i duchowego Ojczyzny. Czuć związek czasów, ciągłość tradycji patriotycznych i obywatelskich, z których jesteśmy dumni”.

Drogi biblioteczne i archiwalne skrzyżowały się także w Polsce, a raczej połączone zostały doświadczenia i wysiłki obu środowisk, aby osiągnąć wspólny cel, jakim było zabezpieczenie i opracowanie bogatych zbiorów zgromadzonych w podparyskim Maisons-Laffitte, gdzie od 1954 roku miała swoją siedzibę ważna instytucja – Instytut Literacki Kultura. Prace nad zabezpieczeniem, uporządkowaniem i opisaniem zbiorów prowadzone były w latach 2009-2015 na mocy umowy między Stowarzyszeniem Instytutu Literackiego Kultura, Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych i Biblioteki Narodowej. Kierowała nimi Maria Wrede, kierownik Zakładu Rękopisów Biblioteki Narodowej, a wzięły w nich udział 34 osoby – archiwiści i bibliotekarze. Projekt miał kilka celów, w tym zgromadzenie i udostępnienie informacji o przebogatych różnorodnych zbiorach – początkowo w bazie danych, a w tym roku Biblioteka Narodowa wydała publikację „Przewodnik po zasobie Archiwum Instytutu Literackiego Kultura”, opracowaną przez M. Wrede. Książka wprowadza w świat fenomenu, jakim była emigracyjna działalność Jerzego Giedroyca i współpracujących z nim twórców, ludzi kultury, polityków, patriotów.

Współpraca na gruncie tworzenia tematycznych portali i baz danych pomiędzy różnymi instytucjami przechowującymi materiały archiwalne, jest zjawiskiem coraz częstszym. Szczególnie jest to widoczne we współpracy wszelkiego rodzaju archiwów i bibliotek. Daje to bowiem maksymalny efekt informacyjny, standaryzuje opisy i dostosowuje się do oczekiwań użytkowników. Przykładem tego typu działań są ściśle ze sobą powiązane dwa przedsięwzięcia Centralna Baza Spuścizn (Die Zentrale Datenbank Nachlässe ZDN) i „Calliope – Portal” prowadzone przez Bundesarchiv, Staatsbibliothek zu Berlin - Preußischer Kulturbesitz (dalej: SBB-PK)) oraz setki współdziałających z nimi instytucji.
ZDN stworzona została z inicjatywy Bundesarchiv i wspierających je instytucji. Powstała w oparciu o opublikowany katalog autorstwa Wolfganga Mommsena  „Spuścizny w niemieckich archiwach” (część I, 1971, Część II 1981). Katalog Mommsena  zawierał informacje o około 7000 tego typu zbiorach archiwalnych,  wraz z danymi o ich lokalizacji, krótkie informacje o biografii twórcy  oraz zawartości i cechach poszczególnych zbiorów. Te pracowicie zebrane informacje dostępne były przez długie lata tylko w formie informatora w postaci książkowej. Od 1992 roku Archiwum Federalne  (Bundesarchiv)  poprzez ankietyzację setek instytucji, uzupełniało te dane o zasoby kolejnych archiwów i innych przechowawców  niemieckich oraz zagranicznych nie uwzględnionych przez  Mommsena i z czasem przenosiło je do stworzonej do tego celu bazy danych.