Ośrodek „Pamięć i Przyszłość” we Wrocławiu przygotował i wydał publikację „Rówieśnicy Niepodległej. Sto lat historii Polski z perspektywy najstarszych Polaków”. Jest to ostatni etap realizacji projektu, prowadzonego w latach 2017-2020 w ramach Programu Wieloletniemu „Niepodległa”. Programowi nadano prosty i wymowny zarazem tytuł: „100 100-latków na 100-lecie”. Ośrodek rozpoczął od nawiązania kontaktów z osobami, które w 2018 roku miały ok. 100 lat. Ustalono, że mają to być osoby urodzone w 1923 roku lub wcześniej – najstarszy rozmówca w trakcie wywiadu miał 108 lat. Korzystając z pomocy przedstawicieli siedmiu organizacji i niezależnych badaczy, przeprowadził w latach 2017-2019 wywiady z 97 osobami. Proszono je o opowiedzenie o własnym życiu, doświadczeniach, przeżyciach. Przygotowano też kwestionariusz pytań ukierunkowujących rozmówców na interesujące badaczy tematy. Wywiady były nagrywane i wzbogaciły Archiwum Historii Mówionej, prowadzone przez wrocławski Ośrodek.
W trakcie wywiadów oglądano też i wykonywano kopie dokumentów i fotografii, które stały się następnie eksponatami prezentowanymi na wystawie „Rówieśnicy Niepodległej”, którą można było obejrzeć w latach 2018-2020 m. in. we Wrocławiu, Jeleniej Górze, Kątach Wrocławskich, Opolu, Białymstoku, Żmigrodzie, Malborku i Radzionkowie.

Po 30 latach od powstania Instytutu Gaucka, Bundestag zatwierdził projekt ustawy o zmianie ustawy o Archiwum Federalnym oraz ustawy o aktach Stasi oraz o powołaniu komisarza ds. Ofiar SED. Już od 17 czerwca 2021 r. odpowiedzialność za dokumenty Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwa (Ministeriums für Staatssicherheit MfS) byłej NRD zostanie przeniesiona z urzędu Pełnomocnika Federalnego do spraw Materiałów Państwowej Służby Bezpieczeństwa NRD, tzw. Instytutu Gaucka  (Bundesbeauftragte für die Unterlagen des Staatssicherheitsdienstes der ehemaligen Deutschen Demokratischen Republik BStU) do Archiwum Federalnego.  Nie wiąże się to z ich fizyczną relokacją: akta władz okręgowych i centralnych Stasi w Berlinie i Poczdamie pozostaną w ich obecnym miejscu przechowywania w Berlinie-Lichtenberg.
Prawo dostępu do akt osób, których to dotyczy, organów publicznych i opracowań historycznych pozostaje niezmienione. Na posiedzeniu w dniu 19 listopada 2020 r. Bundestag przyjął odpowiedni projekt ustawy, który przewiduje dalsze stosowanie ustawy o aktach Stasi (Stasi-Unterlagen-Gesetzes StUG). Biuro Federalnego Komisarza ds.  Akt Stasi (BStU) zostanie rozwiązane 17 czerwca 2021 r. W zamian ustawa przewiduje powołanie w Bundestagu urzędu komisarza federalnego dla ofiar dyktatury Sozialistische Einheitspartei Deutschlands SED.

W kwietniu 1963 r. W Hanowerze odbyła się pierwsza oficjalna Konferencja Robocza Archiwistów Miejskich Dolnej Saksonii (Arbeitsgemeinschaft der niedersächsischen Kommunalarchivare ANKA). Inicjatorzy znali się ze współpracy w Stowarzyszeniu Archiwistów Niemieckich (Verein deutscher Archivare VdA). Zgodnie z sugestią Richarda Moderhacka, ówczesnego dyrektora Archiwum Miejskiego w Brunszwiku, starano się zacieśnić współpracę archiwalną. Oprócz wymiany wiedzy i doświadczeń zawodowych pomiędzy  archiwami miejskimi Dolnej Saksonii oraz stworzenia platformy do omawiania bieżących problemów, archiwistom mniejszych archiwów w niepełnym wymiarze godzin,  ANKA oferowała również możliwość szkoleń i dalszej edukacji, czego  zabrakło w ówczesnej działalności VdA.
Organizacja wewnętrzna ANKA umocniła się od lat 80, chociaż organizacja nie posiadała własnego statutu. Wraz z utworzeniem Federalnej Konferencji Archiwów Lokalnych przy Niemieckim Związku Miast (Bundeskonferenz der Kommunalarchive beim Deutschen Städtetag BKK) w 1990 r., ANKA musiała zostać bardziej zinstytucjonalizowana, ponieważ był to warunek wstępny właściwej reprezentacji archiwów miejskich Dolnej Saksonii w BKK. Dlatego w 1990 roku ANKA została przekształcona w stowarzyszenie non-profit i ostatecznie wpisana do rejestru stowarzyszeń w Sądzie Rejonowym w Hildesheim w dniu 12 lipca 1991 roku. Głównym celem stowarzyszenia, była promocja archiwów komunalnych. Kwestie związane z archiwami były omawiane na dorocznych konferencjach, ale sformułowano także cele i programy  polityki archiwizacji. Od 1996 roku stowarzyszenie wydaje rocznik archiwalny „Archiv-Nachrichten Niedersachsen”.

Dyrekcja Naczelna Archiwów włoskich poinformowała przypomniała o realizacji przez Archiwum Państwowe w Genui (Archivio di Stato di Genova) niezwykle interesującego projektu:  "Topografia. Projekt digitalizacji, inwentaryzacji i zarządzenia via WEB zasobami kartograficznymi" (Topographia. Progetto di digitalizzazione, inventariazione e gestione via web dei fondi cartografici). Projekt finansowany był  przez jedną z najstarszych europejskich fundacji - Towarzystwo Św. Pawła (Compagnia di San Paolo)*.  Udostępniono w wysokiej rozdzielczości,  z zasobu turyńskiego archiwum,  ponad 4000 odręcznie rysowanych map obejmujących zespoły  katastru napoleońskiego i inżynierii lądowej Genui.

fot. Archivio di Stato di Genova. Projekt "Topographia"

Aspekt archiwalny
W założeniu projekt Topografia jest projektem zintegrowanym, to znaczy takim, który obejmuje wszystkie aspekty archiwalne map takie, jak przechowywanie i konserwacja, opis kontekstowy ujmujący procedury administracyjne w jakich mapy powstawały, a wreszcie udostępnianie wielkoformatowych map w wysokiej rozdzielczości tak, aby uniknąć  bezpośredniego udostępniania oryginałów.
Zbiory kartograficzne Archiwum Państwowego w genui powstały w różnym czasie i w różnym czasie poszczególne ich fragmenty były uzupełniane o dopływy. Najstarsze jądro zbioru pochodzi z XVII i XVIII wieku, ale zawiera także anteriora z XV i XVI w. Z początkiem XVIII w. nastąpił stały wzrost wytwarzania materiałów kartograficznych dla celów sadowniczych oraz dla urzędów Republiki Genui. W tym czasie pojawiły się także pierwsze próby systematyzacji  archiwalnej zbioru w ramach tzw. Tajnego archiwum (L'Archivio segreto), którego układ jest  znany dzięki zachowanym dawnym sygnaturom. Burzliwe dziele zbiory w pierwszej połowie XIX w. , który w części trafił do Francji, potem do Turynu, skutkowały zburzeniem jego systematyki.  W efekcie w Turynie nadano mu nowy porządek na tyle niedoskonały, że był on kwestionowany aż do końca XX w. Inwentarze zragmentów zbioru doczekały się publikacji książkowych (1931 i 1986).