Archiwum Narodowe w Pradze, przy współpracy z tamtejszym Oddziałem Czeskiego Stowarzyszenie Informacyjnego (Česka informační společnost), przygotowuje piąte seminarium z cyklu poświęconego dokumentacji obrazowej, a konkretnie tego typu dokumentom przechowywanym przez różne instytucje kulturalne i naukowe w Czechach. Tym razem tematyka seminarium ma koncentrować się na digitalizacji, a hasło przewodnie będzie brzmiało: „Możliwości i metody digitalizacji dokumentacji fotograficznej, filmowej i dźwiękowej".
Przygotowując seminarium jego organizatorzy przedstawili zainteresowanym udziałem w nim kilka pytań i propozycji tematów do dyskusji oraz wystąpień, które określono następująco:
- sposoby i środki digitalizacji są różne i nie każdy proces technologiczny jest odpowiedni dla danego typu archiwaliów / dokumentów. Jakie są sposoby i możliwości techniczne digitalizacji dokumentacji obrazowej / konkretnych dokumentów w Waszej instytucji? Jakie technologie wykorzystujecie? Na co należy zwracać szczególną uwagę? Jak ważne jest zarządzanie kolorami? A także inne problemy, jakie występują w związku z digitalizacją i jakie chcielibyście poruszyć.
- jak przebiegła cyfryzacja w Waszej instytucji - masz opracowane metody pracy, koncepcje, metodykę, jakie stawiacie wymagania dla reprodukcji cyfrowych – parametry techniczne, opisowe metadane. Digitalizujecie własnymi siłami czy też za pomocą firm zewnętrznych? Jakie są Wasze doświadczenia? Jak przechowujecie zgromadzone dane i w jaki sposób udostępniacie je publiczności?

Portale archiwalne przekraczające obecne granice państwowe, będące wynikiem współpracy pomiędzy państwami posiadającymi materiały archiwalne nawzajem uzupełniające własną historię, stały się już normą. Należą do niech miedzy innymi takie projekty jak PORTA FONTIUM, ARGE ALP, czy MOMASTERIUM. W wyniku współpracy pomiędzy archiwami i instytucjami naukowymi z Niemiec, Francji, Austrii i Szwajcarii tworzony jest nowy portal archiwalny obejmujący swym zasięgiem historyczną krainę o skomplikowanej historii, i co z tym związane, złożonej przynależności państwowej – krainę Górnego Renu (Oberrhein).

Archiwum Państwowe Belgii poinformowało, że od końca stycznia 2013 r. na jego stronie internetowej zostało udostępnione ponad 15 milionów skanów stron wpisów z rejestrów parafialnych i stanu cywilnego. Obejmują one akta urodzeń, chrztów, małżeństw i zgonów od XVI w. do 1912 r. zgromadzone w  25 tys. rejestrach metrykalnych. W Belgii, podobnie jak w Polsce, obowiązuje stuletni okres nieupubliczniania akt tego typu. Zamieszczone skany z akt udostępnione są w takiej rozdzielczości w jakiej zostały wykonane, a użytkownik poprzez powiększania (zoomowanie) może odczytywać także detale. Digitalizacja zasobu archiwów belgijskich rozpoczęła się w 2002 r. poprzez realizację projektu "Digit".  Od 2009 r. rezultaty digitalizacji dostępne były dla badaczy w pracowni naukowej centrali archiwów państwowych, a od stycznia 2013 dostępne są online dla wszystkich. Digitalizacja ksiąg parafialnych wykonana zastała z ich oryginałów, zaś akta stanu cywilnego sprzed 1870 r. zostały zdigitalizowane z 28 tys mikrofilmów, młodsze są wykonywane z oryginalnych ksiąg.

„Archiwista Polski”, nr 4 (68) 2012

Studia i materiały
Agnieszka Zawada (UMK) w artykule zatytułowanym “Wykorzystanie funduszy Unii Europejskiej przez polskie archiwa państwowe”  omawia wyniki ankiet, jakie rozesłała do archiwów dwukrotnie: w 2011 r. oraz w styczniu 2012 r. Uzyskane odpowiedzi z 16 archiwów świadczą o tym, że 4 z nich skorzystały z dofinansowania z Unii Europejskiej: Archiwum Państwowe Dokumentacji Osobowej i Płacowej w Milanówku, Archiwum Państwowe w Szczecinie, Archiwum Państwowe m.st. Warszawy i Archiwum Państwowe w Koszalinie.
Hanna Staszewska (Archiwum Państwowe w Poznaniu) zastanawia się, “Czy komisje metodyczne są w archiwach potrzebne i dlaczego warto o tym rozmawiać?” (referat wygłoszony na V Zjeździe Członków i Sympatyków IFAR w Toruniu w 2011 r.).  Komisje metodyczne, działające w archiwach od 1955 r. objęły swymi kompetencjami ogromny obszar działalności, związany przede wszystkim z opiniowaniem i zatwierdzaniem pomocy archiwalnych. Stan pomocy ewidencyjnych, za które od 55 lat odpowiadają komisje, jest wysoce niezadowalający, a obecnie procedura zatwierdzania inwentarzy trwa często dłużej niż samo jego opracowanie. Autorka dochodzi do wniosku, że w  formule realizowanej od 1955 r. komisje nie są potrzebne w archiwach, a szansą na ewentualne usprawnienie ich prac jest opracowanie nowych przepisów o inwentarzu elektronicznym oraz system ZoSIA.