Projekt pod nazwą The European Holocaust Research Infrastructure EHRI (Europejska Infrastruktura Badań nad Zagładą)  narodził się pod patronatem Unii Europejskiej w 2010 roku- dokładnie 65 lat po wyzwoleniu  niemieckiego obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Inauguracja EHRI odbyła się w listopadzie 2010 roku w Brukseli.  Po 54 miesiącach intensywnych prac powstał portal prezentujący online katalog materiałów  archiwalnych dotyczący zagłady Żydów dostępnych w instytucjach w całej Europie i poza nią. Zasadniczym mottem działań EHRI jest: „Connecting collections”. Celem przedsięwzięcia jest zatem głównie identyfikacja zbiorów dokumentów dotyczących Zagłady i sporządzenie ich internetowego katalogu. W ramach EHRI odbywają się również letnie szkoły dla współpracowników projektu- Monachium, Amsterdam. Realizacji projektu podjęło się konsorcjum 7 instytucji, wśród których znajduję się Instytut Pamięci Narodowej oraz ponad  ponad 20 instytucji partnerskich    w tym np. Instytut Yad Vashem  United States Holocaust Memorial Museum i również Żydowski Instytut Historyczny  oraz wielu indywidualnych współpracowników. Stroną obsługi organizacyjnej i finansowej  projektu podjął się amsterdamski Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD) (czyli Instytut Badania Wojny, Zagłady i Ludobójstwa, działający w ramach Królewskiej Holenderskiej Akademii Nauk).
Sam portal składa się z 3 części: KRAJE; INSTYTUCJE ARCHIWALNE; OPISY ARCHIWALNE
W pierwszej części umieszczono raporty z poszczególnych państw objętych projektem, w których znajdziemy ich zwięzłą historię wraz z dziejami zagłady Żydów, a ponadto charakterystykę struktury i sytuacji archiwalnej oraz opis przeprowadzonej kwerendy na temat źródeł. Krajowe raporty EHRI zawierają opisy dotyczące 57 krajów objętych projektem.

Po raz pierwszy zjazd archiwistów niemieckich Deutschen Archivtag odbył się jeszcze w XIX wieku, w 1899 roku w Strasburgu, który wówczas należał do Rzeszy Niemieckiej. Od tego czasu spotykano się cyklicznie z niewielkim przerwami w okresach wojen światowych – zjazdy nie obywały się najdłużej pomiędzy 1913 a 1920 i następnie pomiędzy 1937 a 1949 rokiem. Niektóre z tych zjazdów odbyły się nawet na terenach obecnej Rzeczpospolitej, a mianowicie w  Gdańsku 1904 i 1928, Poznaniu -1910 i Wrocławiu- 1913.
Początkowo zjazdy poświecony były całościowym problemom archiwistyki. Dopiero od 1957 roku zaczęto przypisywać im określoną tematykę. I tak w 1957 roku tematem wiodącym było „Modernes Schriftgut, Kassationsprobleme”, w 1958 roku -Wirtschaftsgeschichte und Wirtschafts- und Werksarchivea w kolejnym „Karten im Archiv”. Problemy związane z informatyką przyświecały zjazdowi archiwistów już w 1975 roku, a o społeczeństwie informacyjnym w kontekście archiwalnym obradowano w 1986 roku w Monachium.   Niemieckiego Dnia Archiwów- Deutschen Archivtag nie należy mylić z innym wydarzeniem archiwalnym funkcjonującym od 2001 roku, również organizowanym przez Verband deutscher Archivarinnen und Archivare e.V. -VDA, a mianowicie Tag der Archive, które ma charakter międzynarodowy.

Archiwum Narodowe w Pradze, przy współpracy stołecznego Muzeum Narodowego, na początek października przygotowują bardzo interesujące warsztaty poświęcone dokumentacji fotograficznej. Będą one przeznaczony przede wszystkim dla archiwistów i opiekunów różnorodnych zbiorów, zajmujących się bezpośrednio kolekcjami fotograficznymi.
Pierwszy z planowanych warsztatów odbył się dnia 1 października. Po wystąpieniu wstępnym PhDr. Evy Drašarovej – dyrektora Archiwum Narodowego oraz PhDr. Evy Dittertovej – dyrektora Muzeum Narodowego przewidziano fachowe referaty. Rozpocząć je ma prezentacja zbioru starych fotografii z etnograficznego Muzeum im. Vojta Náprsteka w Pradze, a potem główne, trzyczęściowe wystąpienie Blanki Hnulíkovej, konserwatorki z Muzeum Narodowego o technikach czarno-białej fotografii, ich rozwoju historycznego, identyfikacji oraz charakterystyki związanych z nimi uszkodzeń.

W miarę wzrostu wykorzystania cyfowego zapisu informacji, archiwa zaczynaja przywiązywać coraz większą wagę do mediów w postaci elektronicznej. Dotyczy to zarówno archiwów klasycznych które digitalizują swoje zasoby, jak i instytucji ktore archiwizuja dokumenty i zapisy powstałe w ostatnich dekadach, które sa w coraz większym stopniu cyfrowe od początku ich powstania (‘born digital’).

Zapis cyfrowy wymaga zupełnie innego podejścia do problemu zachowania i zabezpieczenia zasobów archiwalnych. W jednym z poprzednich blogów rozważaliśmy oprogramowanie do inwentaryzacji zasobów, tutaj chciałbym przedyskutować problem pojemności pamięci cyfrowej, potrzebnej do przechowywania zasobów.

Zapis informacji w postaci cyfrowej poprzedza oczywiście powstanie komputerów. Karty dziurkowane były uzywane od poczatku 19 wieku - w krosnach (Joseph Jacquard), w przetwarzaniu informacji (Siemion Korsakow), w opracowywaniu danych spisu powszechnego (Herman Hollerith). Jeszcze niedawno maszyny cyfrowe Odra używaly (za IBM) kart dziurkowanych do zapisu programów i danych. Wkrótce zostały one zastąpione papierową taśmą perforowaną, ale prawdziwe przyspieszenie spowodowało dopiero użycie zapisu magnetycznego. Rewolucja komputerowa to pamięc dyskowa: najpierw mainframe, potem stacje robocze, komputery osobiste, laptopy - to wszystko istniało dzieki możliwości zapisu informacji na dyskach twardych i przenośnych dyskietkach. Dysk twardy ma chyba najdłuższa historię rozwoju technologicznego, i jest do dziś podstawowym medium zapisu danych w Internecie oraz w większości komputerów stacjonarych i laptopów.