Archiwa czeskie od 1914 r. realizują bardzo wiele przedsięwzięć związanych z 100 rocznicą I wojny światowej. Obok wystaw, odczytów, specjalnych ścieżek edukacyjnych i innych działań, ważne miejsce odgrywają publikacje źródłowe. W ostatnim czasie materiał taki został wydany przez Archiwum Narodowe w Pradze, które pokusiło się o opracowanie i opublikowanie wspomnień  Jaroslava Jandy, pt. Moje vzpomínky na světovou válku 1914–1918 (Moje wspomnienia z wojny światowej 1914-1918).
Jaroslav Janda Janda (01.01.1884 - 24.09.1969), pochodzący z Vysokiego Ujezdu (Vysoky Újezd) koło Pragi, był żołnierzem armii austriacko-węgierskiej, powołanym do wojska w 1914 r. w służbach medycznych. Walczył na froncie w Serbii, gdzie dostał się do niewoli, w której przeżył straszliwą „drogę głodową” z Serbii do portu Walora w dzisiejszej Albanii, następnie –wraz z resztą jeńców, został przetransportowany statkiem na wyspę Asinara na północny-wschód od Sardynii, gdzie znajdował się ciężki obóz koncentracyjny dla austriackich jeńców wojennych. Przeszło 5 tysięcy z nich zmarło tu na skutek tragicznych warunków bytowania. Na szczęście dla Jandy został on przewieziony do Francji, gdzie przeszedł przez kilka obozów jenieckich. Po wstąpieniu w 1917 r. do Korpusu Czeskich Ochotników-Legionistów uczestniczył w szkoleniu, a następnie brał udział w walkach pod Vouziers i Terronu, jako żołnierz 2. batalionu 22. pułku strzelców pieszych. Jaroslav Janda spisał większość swych oryginalnych i autentycznych wspomnień w 1934 r. Wrócił do nich w 1962 r., gdy je przeczytał i ponownie zredagował. Pamiętniki te zawierają opis doświadczeń, wrażeń i wniosków z I wojny światowej oraz z przeżyć ich autora w różnych krajach Europy, stanowiąc bardzo interesujące źródło do poznania tego okresu.

Piękne barokowe zabudowania benedyktyńskiego klasztoru w Rajhradzie (Rajhrad), mieszczącego się nieopodal Brna, odremontowane po wieloletniej dewastacji i udostępnione w 2005 r., są od wielu lat siedzibą kilku instytucji kulturalnych, wśród których wyróżnić należy Powiatowe Archiwum Państwowe oraz Muzeum Literatury Morawskiej, obie od lat ściśle ze sobą współpracujące. Niedawno w siedzibie tej ostatnie otwarta została bardzo oryginalna i interesująca wystawa, pod długi, ale jakże wymownym tytułem: „Wino i książki. Nauka, prawo, literatura, sztuka a winorośl ze wszystkich zapisanych stron” (Víno a knihy. Věda, právo, krásná literatura, umění a réva vinná ze všech psaných stran), która ze wszech miar godna jest obejrzenia.
Wystawa obrazuje wszelkie połączenia literatury, a konkretnie różnorodnych ksiąg z winoroślą, „najbardziej kulturalną ze wszystkich roślin”, której gatunki i odmiany ludzie pielęgnują znacznie dłużej niż własne pismo. Jak napisali autorzy ekspozycji w swoich materiałach promocyjnych, „książki mają wiele wspólnego z winem”: prasa – w tym prasa drukarska – bierze początek z winnicy; winogrona dojrzewają w rzędach, podobnie jak ludzkie idee kształtują się za pośrednictwem ksiąg i w księgach, ustawianych w równych szeregach na półkach; od średniowiecza aż po początek epoki nowożytnej, zwłaszcza między klasztorami i uniwersytetami, książki przewożono w beczkach ... Zanim człowiek otworzy książkę, aby rozpocząć za jej pomocą poznawanie tego, co dotychczas pozostawało dla niego nieznane, konieczne jest, aby jej twórcy do swojego dzieła włożyli cały swój umysł, a do talentu dodali jeszcze wielką cząstkę uczciwej pracy – jak przy produkcji wina.

Archiwum Państwowe w Modenie zostało laureatem XIII edycji nagrody  „Średniowieczne Włochy” w kategorii instytucje.  Pokonało takich kandydatów jak Skansen Poggibonsi (l'Archeodromo di Poggibonsi), Archiwum Historyczne Krotony (l'Archivio Storico di Crotone), Festiwal Średniowieczny w Gubbio (Festival del Medioevo di Gubbio), Sieć Muzeów Wczesnego Średniowiecza w Lombardii (Rete Museale Alto Medioevo in Lombardia). Nagroda przyznawana jest przez Stowarzyszenie Kulturalne Średniowieczne Włochy (L'Associazione Culturale Italia Medievale) dysponujące portalem oraz miesięcznikiem Średniowieczne Włochy (l’Italia medievale i Medioevo). Trzynasta edycja nagrody przyciągnęła rekordową liczbę ponad 34 tys głosujących, online lub porzez specjalny kupon w miesięczniku Medioevo.
Archiwum w Modenie sukces swój zawdzięcza prowadzonemu w latach 2015 – 2016 projektowi zatytułowanemu „Bizantyńczycy i Longobardowie (Bizantini e Longobardi).

Stowarzyszenie Archiwistów Amerykańskich opublikowało list otwarty podejmujący temat relacji pomiędzy archiwami, lub szerzej siecią archiwalną, a środowiskiem naturalnym. Stowarzyszenie zamierza wspierać archiwistów w wykorzystywaniu „zielonych technologii” w praktyce funkcjonowania archiwów oraz w tworzeniu i wspieraniu wytycznych i procedur służących badaniu środowiska naturalnego i katastrof naturalnych. W związku z tym postanowiono chronić źródła informacji związanej z badaniami nad środowiskiem naturalnym. Współpracować z ośrodkami zajmującymi się monitoringiem wpływu zmian klimatycznych na archiwa i wspierać stałą edukację związaną z postępowaniem z zasobami archiwalnymi na wypadek klęsk naturalnych dalej zaś wspierać edukację na obszarach ukazujących możliwości wykorzystania w archiwach energii odnawialnej. Wspierać inicjatywy związane z edukowaniem samych archiwistów w zakresie standardów związanych z ochroną środowiska, a w szczególności wymogów związanych z budownictwem archiwalnym. Czysto archiwalnym celem jest dokumentowanie monitorowania zmian klimatycznych. Założone cele mają być realizowane także poprzez zaangażowanie stowarzyszenia w działania nad łagodzeniem skutków katastrof naturalnych i spowodowanych przez człowieka w zasobach archiwalnych oraz propagowanie założonych celów poprzez organizację konferencji i spotkań.