26 kwietnia 2017 r. w sali wystawowej rosyjskich Archiwów Federalnym w Moskwie otwarto wystawę historyczno-dokumentalną „Ostatnia cesarzowa. Dokumenty i fotografie”, poświęconą rosyjskiej cesarzowej Aleksandrze Fiodorownie Romanow, z domu księżniczki Wiktorii Alicji Heleny Ludwiki Beatrycze Hessen-Darmstadt, żonie ostatniego cara Mikołaja II, zamordowanej wraz z mężem i dziećmi przez bolszewików w lipcu 1918 r. Wystawie towarzyszył film, który został obecnie udostępniony na stronie internetowej Państwowej Agencji Archiwów Rosji. Czterdziestominutowy obraz pt. „Ostatnia Cesarzowa” składa się z ośmiu krótkich części, z których każda poświęcona jest innym wydarzeniom z życia carycy, od jej urodzenia w 1872 r. aż do uroczystego pochowania odnalezionych, po wielu latach od śmierci, szczątków członków carskiej rodziny, w 1998 r. w Sankt-Petersburgu, w obecności Prezydenta Federacji Rosyjskiej Borysa Jelcyna.

Film: «Последняя императрица»

Więcej: Историко-документальная выставка «Последняя императрица. Документы и фотографии»

Edyta Łaborewicz
AP Wrocław O/Legnica

W dokumentach tych odbijają się zmagania nowego państwa przyjmowanego wrogo, nie tylko przez Niemcy i bolszewicką Rosję, ale także przez Czechy i Litwę...mało znane, zapomniane i niepublikowane dokumenty pokazujące przygotowania podczas Konferencji Paryskiej do Traktatu Wersalskiego, zakulisowe rozmowy dyplomatów, kształtowanie się stosunków Polski z innymi państwami…. materiały pokazujące polsko-niemiecką walkę o Górny Śląsk, Wielkopolskę i Pomorze Gdańskie..Unikatowe materiały pokazują losy wojsk polskich na Wschodzie, nie wyłączając Syberii. Bezcenne są raporty mówiące o Armii generała Józefa Hallera we Francji i jej późniejszych walkach w Polsce... materiały dotyczące najważniejszych osób w państwie...począwszy od Romana Dmowskiego, Józefa Piłsudskiego i Ignacego Jana Paderewskiego...a także dwaj spokrewnieni ze sobą generałowie Hallerowie Józef i Stanisław, Tadeusz Rozwadowski, Ignacy Matuszewski, Kazimierz Sosnkowski, Maurycy Zamoyski, Eustachy Sapieha i inni.

Uprzejmie informujemy, że zakończona została digitalizacja wszystkich dokumentów z kancelarii naczelnika państwa i zarazem naczelnego wodza, którym był Józef Piłsudski. Można teraz do nich dotrzeć drogą internetową z każdego zakątka ziemi. Jest to wielkie ułatwienie dla wszystkich, którzy z najróżniejszych powodów są lub będą zainteresowani historią Polski, Europy i świata w okresie od listopada 1918 do końca 1922 roku. Nie oznacza to jednak, że nie będziemy nadal udostępniać tych dokumentów osobom, które przyjdą osobiście do siedziby Instytutu mieszczącej się na nowojorskim Greenpoincie. Wgląd w nie na miejscu mogą mieć nie tylko zawodowi historycy, badacze z różnych dziedzin i dziennikarze, ale także osoby, które chcą poszerzyć swoją wiedzę historyczną lub dotrzeć do informacji o interesujących je faktach i wydarzeniach. Z kolei osobom nie wiedzącym, jak korzystać z naszych zbiorów w Internecie chętnie pomożemy drogą e-mailową.

Archiwum Adiutantury Generalnej Naczelnego Wodza składa się z 17 tysięcy dokumentów liczących łącznie 40 tysięcy stron. Rzecz jasna  uważne przeczytanie ich, czy choćby tylko przejrzenie, będzie łatwiejsze w Internecie niż w siedzibie Instytutu, gdzie trzeba docierać do kolejnych zbiorów zgromadzonych w tekach i wewnętrznych teczkach, by z kolei dotrzeć w nich do potrzebnych informacji. Na podstawie tychże dokumentów można odtworzyć m.in. dzieje nowopowstałego państwa polskiego, wychodzącego z zaborów i I wojny światowej. Widać w nich wielką radość z odzyskania niepodległości oraz wielkie zmagania o kształt odradzającej się Polski, wydzierającej swe terytoria z rąk zaborców i walczącej o uznanie swej suwerenności przez świat. Widać w nich również nieprawdopodobny wręcz wysiłek połączony z równie nieprawdopodobnymi umiejętnościami, by z trzech zaborów stworzyć jak najszybciej sprawnie funkcjonujące państwo, potrafiące bronić się przed wrogami nacierającymi ze Wschodu, Zachodu i Południa. W dokumentach tych odbijają się zmagania nowego państwa przyjmowanego wrogo, nie tylko przez Niemcy i bolszewicką Rosję, ale także przez Czechy i Litwę, czyli sąsiadów, którzy tak, jak ona uzyskali niepodległość w wyniku postanowień Traktatu Wersalskiego. Nie jest jej sprzymierzeńcem także Wielka Brytania pod rządami Lloyd George’a, obojętnie patrzą na jej los kraje skandynawskie oraz Belgia i Holandia. Francja zaś widzi w niej głównie swego sojusznika w strategii powziętej względem Niemiec i w pewnym stopniu wobec Związku Sowieckiego. Odradzającą się Polskę popiera Ameryka na czele z jej prezydentem Wilsonem, ale jest ona daleko a nieustające zagrożenie ze strony Niemiec i Rosji bolszewickiej całkiem blisko. W tychże dokumentów przebija się również smutna prawda, że wobec nawały bolszewickiej w 1920 byliśmy zupełnie sami, jeśli nie liczyć doradczej i umiarkowanie pomocnej Francuskiej Misji Wojskowej. Fakt, że Polacy uratowali Europę przed inwazją bolszewicką,  owszem, docierał do polityków znających imperialne plany Rosji, ale jakoś szybko o nich zapomnieli.

Instytut Historii Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu w Hradcu Kralove, organizuje w dniach 8-9 listopada 2017 konferencję, pt. „Trzy wieki w sercu Europy (Czech i społeczeństwa europejskie w XVI-XVIII wieku)”. Konferencja przeznaczona jest przede wszystkim dla doktorantów, ale chętnie widziane są też referaty przyszłych magistrantów i licencjatów. Czas jednego wystąpienia nie powinien przekroczyć 10-15 minut. Wybrane referaty (maksymalnie 15-20 stron) zostaną opublikowane w periodyku „Východočeské listy historické”. Mile widziani są również uczestnicy bez referatów, którzy swoją wiedzą wzbogacą dyskusję i pomogą stworzyć prawdziwie przyjacielska atmosferę.
Epoka nowożytna w Europe była okresem wielowymiarowych przewartościowań i konfliktów, które diametralnie zmieniły obowiązujące dotąd poglądy w kwestiach wiary, gospodarki, kultury i polityki. Okres ten rozpoczęła wielka niestabilność polityczna i religijna, które pod koniec doprowadziły do powstania silnych monarchii autokratycznych. Rozwój nowożytnej Europy przebył długą drogę, w czasie której wykształciły się nowoczesne społeczeństwa w postaci, jaką znamy dzisiaj.

Czeski Instytut Studiów Totalitarnych Reżimów (Ústav pro studium totalitních režimů), czyli odpowiednik polskiego IPN wraz z Południowoczeskim Muzeum w Czeskich Budziejowicach oraz tamtejszym Powiatowym Archiwum Państwowym organizują w dniach 17-18 maja 2017 r. międzynarodową konferencję naukową pt. „Czechosłowacja w latach 1972-1977” (Československo v letech 1972–1977), która będzie się odbywać w siedzibie archiwum państwowego: Státní okresní archiv v Českých Budějovicích, ul. Rudolfovská 40.
W poprzednich latach w ramach tego typu konferencji tematycznych zajmowano się wcześniejszymi dziejami Czechosłowacji, a mianowicie latami 1953-1971. Po każdym z sympozjów ukazywały się również zbiory teksty wygłoszonych na nich referatów. Pierwszy z  ich, opublikowany w 2014 r., nosił tytuł „Osm let po válce: Rok 1953 v Československu” (Osiem lat po wojnie: rok 1953 w Czechosłowacji); kolejny, opublikowany w 2015 r., zatytułowano „Československo 1954–1962” (Czechosłowacja 1953-1967); następny „Przedwiośnie. Czechosłowacja 1963-1967” (Předjaří. Československo 1963–1967), wydany został w 2016 r. Zbiór referatów z ubiegłorocznej konferencji, zajmującej się dziejami Czechosłowacji w latach 1968–1971, zostanie wydany w ciągu bieżącego roku.