Mimo iż ideologia genderowa rozwinęła się już w połowie XX wieku, to na dobre zagościła w świadomości społecznej w wieku XXI, stopniowo opanowując kolejne sektory życia. Jak widać, nie omija ona również świata archiwistyki za naszą zachodnią granicą.
Redakcja „ARCHIVAR. Zeitschrift für Archivwesen“ ogłosiła postanowienie o zmianie nazwy tego centralnego niemieckiego kwartalnika archiwalnego. Rada doradcza czasopisma, w której Landesarchiv Nordrhein-Westfalen i VdA - Verband deutscher Archivarinnen und Archive e. V., postanowiła wiosną 2021 roku zmienić nazwę czasopisma podporządkowując ją modzie lub też dyktatowi genderowemu, w taki sposób aby nie dyskryminować płci. W  2007 uznano, iż wyłącznie męska nazwa czasopisma jest już dawno zdezaktualizowana przez rzeczywistość kadrową w archiwach. Jednak w przeciwieństwie do "Verein deutscher Archivare" (Stowarzyszenie Niemieckich Archiwistów), które na 71 Niemieckim Dniu Archiwów w Norymberdze w 2000 roku zmieniło nazwę na "Verband deutscher Archivarinnen und Archivare" (Związek Niemieckich Archiwistek i Archiwistów), między innymi po to, aby oddać sprawiedliwość dużemu udziałowi kobiet w archiwistyce, najważniejsze niemieckie pismo archiwalne, które od 2007 roku nosi podtytuł "Zeitschrift für Archivwesen" (nie die, lecz das Archivwesen), nie poszło za tym przykładem i nie zmieniło nazwy np. na "ARCHIVARIN und ARCHIVAR" lub - zgodnie z zaistniałą większością głosów - po prostu "ARCHIVARIN". Na krótkiej liście propozycji kolegium redakcyjnego, rady doradczej i zarządu VdA - znalazły się: "Zeitschrift für Archivwesen", który zmieniłby dotychczasowy podtytuł na tytuł główny, oraz "Archivtheorie und -praxis", co jest niewygodne ze względu na myślniki i małe litery i z tego względu nieco trudne dla bibliotekarskiej indeksacji formalnej.

Sekcja Archiwów i Praw Człowieka Międzynarodowej Rady Archiwów (SAHR- Section on Archives and Human Rights) opublikowała propozycję wniosków, dotyczących polepszenia dostępu do dokumentacji przedsiębiorstw w obszarze dotyczącym łamania praw człowieka, dla Grupy Roboczej ONZ do spraw przedsiębiorstw i praw człowieka (UN Working Group on Business and Human Rights). Uwagi te zostały zgłoszone przez sekcję 18 października 2021 r.
Sekcja Archiwów i Praw Człowieka - SAHR od 2003 r. do 22 do października 2019 r. funkcjonowała jako Grupa Robocza ds. Praw Człowieka. W roku 2003 w Kapsztadzie na posiedzeniu CITRA MRA w porozumieniu z UNESCO powołały ją celem stworzenia i wprowadzenia programu zabezpieczania zespołów archiwalnych, które dokumentowałyby naruszenie praw człowieka.
MRA wyszła ze stanowiska, że akta, czy szerzej dokumentacja, dostarczają dowodów na działania i stosowane praktyki podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, która ma istotny wpływ na prawa człowieka, począwszy od stosunku pracy, po wpływ na jego środowisko. Ustawodawstwo powinno wymagać od przedsiębiorstw  staranności w zakresie zadbania o dokumentację wytwarzaną w okresie zatrudnienia oraz  prowadzenia jasno określonej polityki dostępu do tej dokumentacji. W przypadku zaprzestania działalności istotnym jest zachowanie dokumentacji pracowniczej tak, aby prawa człowieka nie zostały naruszone.

Słowo „телевидение” („telewizja”) zostało po raz pierwszy usłyszane w 1900 roku, kiedy to rosyjski oficer Konstantin Pierskij wygłosił w Paryżu, na IV Międzynarodowym Kongresie Elektrotechnicznym, przemówienie na temat „Telewizja jako kino elektryczne”. Pojawienie się najpopularniejszego obecnie środka masowego przekazu poprzedziły odkrycia i wynalazki naukowców z różnych krajów. Nadawanie programów telewizyjnych w ZSRR rozpoczęło się na początku lat 30. XX wieku. W tym samym czasie uruchomiono seryjną produkcję telewizorów: genialna jednostka B-2 odtwarzała nie tylko dźwięk, ale także ruchomy obraz - w okienku o wymiarach 16 × 12 milimetrów, mniejszym nie tylko od ekranu smartfona, ale i od pudełka zapałek. A 65 lat temu, 1 stycznia 1956 r., rozpoczął w Mińsku działalność pierwszy ośrodek telewizyjny w Białoruskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej. Spikerka Tamara Bastun po raz pierwszy zwróciła się do białoruskich widzów słowami: „Dobry wieczór, towarzysze! Szczęśliwego Nowego Roku! Zaczynamy naszą próbną audycję”. Pierwszy program telewizyjny trwał 1 godzinę 55 minut: wyemitowano film fabularny „Pokolenie zwycięzców” z 1955 r. i kronikę filmową „Wiadomości dnia”. Początkowo program składał się z koncertów i spektakli nagrywanych na taśmie i przysyłanych z Moskwy oraz z białoruskich filmów i kronik filmowych, ale już w 1956 r. pojawił się pierwszy magazyn telewizyjny - „Pionierskie Ognisko”.

Oprócz dokumentów Konfederacji, Schweizerisches Bundesarchiv (BAR) przejmuje również spuścizny osób prywatnych i archiwa instytucji społecznych o znaczeniu ogólnonarodowym.Archiwa prywatne w BAR pochodzą z darowizn po osobach, które kształtowały historię państwa szwajcarskiego (federacji kantonów), do których należą m.in. członkowie Rady Federalnej, Parlamentu i Federalnego Sądu Najwyższego, kadra administracyjna i wojskowa Federacji, a ponadto ważni przedstawiciele nauki, biznesu i kultury.Z drugiej strony, BAR zabezpiecza zbiory instytucji społecznych działających na terenie całej Szwajcarii i mających wpływ na politykę państwa federalnego.
W jaki sposób regulowane jest przekazywanie archiwów prywatnych, odpowiednika niepaństwowego zasobu archiwalnego do Szwajcarskiego Archiwum Federalnego?
Zasady oceny, nabywania i udostępniania archiwów prywatnych są regulowane przez BAR wspólnie z darczyńcą lub depozytariuszem w umowie darowizny  lub umowie depozytu.