Archiwum stołecznego miasta Pragi (Archiv hl. m. Prahy) udostępniło swoje zbiory na wystawę realizowaną w Muzeum Sztuki i Rzemiosła w Pradze (Uměleckoprůmyslové museum v Praze) pt. „Język plakatu 1890-1938”, jaka zostanie otwarta 8 grudnia 2022 r. w siedzibie muzeum przy ul. 17 Listopada 2, 110 00 Praga 1.
Wystawa prezentuje wybór plakatów z wyjątkowej, liczącej ponad 30. tysięcy eksponatów kolekcji Muzeum Sztuki i Rzemiosła w Pradze, która jest jedną z najstarszych i najważniejszych tego typu kolekcji w Europie. Zaprezentowano na niej 280 plakatów – w tym kilkanaście wypożyczonych przez Archiwum stołecznego miasta Pragi. Prezentację uzupełnia dwadzieścia innych eksponatów, głównie czasopism i książek poświęconych sztuce z przełomu XIX i XX wieku. W trzech blokach tematycznych: Sztuka, Reklama, Ideologia – prezentowane są dzieła światowych twórców, wśród których wymienić należy takie postaci, jak: Henri de Toulouse-Lautrec, Jules Chéret i Howard Chandler Christy, a także czeskich artystów lokalnych, jak: Vojtěch Preissig, František Zelenka i Vilém Rotter.

Kościół Wotywny w Wiedniu przy wiedeńskiej Ringstrasse, został zbudowany w latach 1856-1879 w stylu neogotyckim. Monumentalny (99 metrów wysokości), zbudowany z wapienia budynek kościoła zaprojektowany przez architekta Heinricha Ferstela stanowi jeden najważniejszych obiektów historycznych w reprezentacyjnej części stolicy Austrii.
Impulsem do budowy katedry było ocalenie życia młodego wówczas cesarza Franciszka Józefa I po nieudanym zamachu dokonanym przez węgierskiego anarchistę  János Libényi 18 lutego 1853 roku. Zabójca tylko zranił monarchę w szyję, po czym został obezwładniony.

Ukraińskie archiwa państwowe 2 grudnia 2022 r. zaprezentowały internetową wystawę z okazji 300. rocznicy urodzin wybitnego ukraińskiego filozofa-myśliciela, pisarza, nauczyciela, muzyka, znawcy starożytności i poligloty - Hryhorija Skoworody (ukr. Григорій Савич Сковорода).
W niezwykle trudnym dla państwa ukraińskiego czasie idea wolności osobistej, którą wyznawał Hryhorij Skoworoda, stanowiąca część kodu kulturowego Ukraińców, jest niezwykle aktualna i ważna. „Dziś walczymy o ukraińską tożsamość, nie tracąc przy tym człowieczeństwa, godności i miłości. Dlatego filozofię naszego myśliciela Hryhorija Skoworody należy bardziej niż kiedykolwiek przedstawiać opinii publicznej”. Na wystawie pokazywane są rękopisy, pierwodruki, grafiki, w szczególności wizerunki oryginałów i kopii dzieł Hryhorija Skoworody, np.zbioru wierszy „Ogród pieśni nabożnych” („СадБожественньІпесней”) wydanego w 1757 r., prozy: „Bajek charkowskich” („Басніхарковскія”) z lat 60. XVIII w., „Przyjacielskiej rozmowy o pokoju ducha” („Дружескійразговор о душевноммире”, 1773-1774), „Rozmowynazwanej alfabet, albo abecadło pokoju”” („Разговор, называемыйалфавит, илибукварьмира”, 1774), oraz inne dokumenty dotyczące drogi życiowej, twórczości i spuścizny epistolarnej filozofa, przechowywane w archiwach państwowych Ukrainy.

Stowarzyszenie Czeskich Archiwistów ogłosiło kolejną edycję konkursu naukowego w dziedzinie archiwistyki dla studentów o nagrodę im. prof. Sášy Duškovej. Konkurs od kilkunastu lat cieszy się sporą popularnością w kręgach uniwersyteckich. Co roku wpływa nań co najmniej kilkanaście prac młodych adeptów nauk archiwalnych, rywalizujących o nagrodę imienia tej niezwykle zasłużonej dla czeskiej archiwistyki badaczki.
Sáša Dušková – wybitny czeski historyk i archiwistka. Urodziła się 11 marca 1915 r. w Brnie. Studiowała historię i bohemistykę na tamtejszym Uniwersytecie im. Masaryka, gdzie w latach 1938–1939 pracowała jako bibliotekarka. W 1946 r. uzyskała stopień doktora i asystenturę na Wydziale Filozoficznym tej uczelni. W 1964 r. mianowana została profesorem nadzwyczajnym w dziedzinie nauk pomocniczych historii na Uniwersytecie im. Jana Evangelisty Purkyněgo, jak w latach 1960–1990 zwała się brneńska uczelnia, która po 1990 r. wróciła do swego pierwotnego patrona (potem Uniwersytet im. J. E. Purkyniego powstał w Ústí nad Labem). W 1969 r. miała zostać mianowana profesorem, ale w związku z rok wcześniejszą inwazją wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację i jej postawą wobec tych wydarzeń, odmówiono jej tytułu. Nominację profesorską otrzymała dopiero w 1990 r., będąc już od dziesięciu lat na emeryturze. Była nauczycielką i wychowawcą kilku pokoleń czeskich archiwistów oraz historyków, jak i autorem kilkudziesięciu opracowań poświęconych głównie dokumentom okresu Przemyślidów. Zasłynęła również z działalności edytorskiej źródeł z zakresu dyplomatyki. Wraz z Jindřichem Šebánkiem, a później Vladimírem Vašků, w latach 1962–1993 przygotowywała do druku kolejne woluminy Codex Diplomaticus et epistolaris regni Bohemiae (tomy IV/1–V/4). Zmarła 24 sierpnia 2002 r. w Brnie.