Powyższy tytuł brzmi przerażająco i towarzyszy mu zapewne niedowierzanie - gryzonie w niemieckich archiwach?  Unwahrscheinlich!!!!  Wszystko to jednak prawda, ale w rzeczywistości nie ma powodów do niepokoju i wzywania deratyzatorów. Otóż powyższe zjawisko zadziało się w niemieckich archiwach w sferze edukacji archiwalnej, a gryzonie spełniają tutaj wyłącznie pozytywną rolę-są edukatorami najmłodszych użytkowników archiwów.
Po raz pierwszy pomysł wykorzystania postaci sympatycznej myszki – edukatorki pojawił się w 2010 roku w środowisku lipskich archiwistów. Archiwum Państwowe w Lipsku  jest bardzo nowoczesne i wcale nie trąci myszką. Nikt  też nie stwierdził w nim obecności  tego małego gryzonia budzącego przerażenie, zwłaszcza wśród archiwistek. Myszka jednak jest, ale została wymyślona dla potrzeb edukacyjnych. Nosi nieprzypadkowo nobliwe imię Archibald, jest bardzo sympatyczna i całym sercem oddana swojemu archiwum. Pomysłodawcą jej jest Christian Störmer, autor komiksu dla dzieci i słuchowiska radiowego opartego o przygody- z zabarwieniem „kryminalnym” -archiwalnej myszy. Projekt  kierowany jest dla dzieci od 3 do 5 klasy szkoły podstawowej. Opowieść o Archibaldzie  ma uczyć i jednocześnie bawić. Ważna jest również forma jaką zastosowano, aby oswoić dzieci z poważną instytucją, jaką jest jedno z saksońskich archiwów państwowych,  a więc atrakcyjny dla młodzieży  komiks, słuchowisko radiowe oraz happening.  Dzieciaki mają bowiem  możliwość przeprowadzenia śledztwa w sprawie, której poświęcona jest pierwsza część komiksu, czyli podejrzenie Archibalda o pozostawienie na aktach w magazynie karmy dla myszy. W ramach zajęć dzieci mogły zwiedzać magazyny archiwalne, a w jego trakcie  „przypadkowo” znajdowały akta z policyjnego śledztwa w tej sprawie. Archibald okazywał się oczywiście niewinny, archiwum zamieszkiwał bowiem jeszcze jeden gość – szwarccharakter, ale jak to udowodnić…… ? I tu następowało czynne zaangażowanie młodych umysłów w rozwiązanie zagadki niecnego czynu i dopisywanie do niego nowych wątków i rozwiązań W ten właśnie sposób, poprzez czynne zaangażowanie dzieci jako detektywów, uczą się one i bawią, a archiwum staje się dla nich ciekawym i intrygującym miejscem.

80 lat temu, w nocy z 9 na 10 listopada 1938 r. w hitlerowskich Niemczech, jak również na ziemiach zaanektowanych przez Hitlera, czyli Austrii oraz czeskich Sudetów, doszło do pogromu Żydów. Z powodu licznych odłamków szkła z rozbitych szyb, pochodzących z witryn sklepowych oraz okien mieszkań ludności żydowskiej oraz z synagog, jakie zasłały ulice niemieckich miast, noc tę nazwano „kryształową”. Był to pogrom, zainicjowany przez kierownictwo i służby państwowe z Berlina, który przypieczętował kilkuletnie prześladowania, jakie w Niemczech dotykały tzw. „ludność niearyjską”. To co wówczas się wydarzyło, jakie były tego przyczyny, jak wyglądał przebieg oraz jakie były skutki tamtych wydarzeń, to przedmiot wystawy przygotowanej przez Okręgowe Archiwum Państwowe w Litomierzycach (Státní oblastní archiv v Litoměřicích), której tytuł brzmi: „Synagogi w płomieniach”.

Katedra Historii Instytutu Pedagogiki i Katedra Nauk Historycznych Instytutu Filozofii Zachodnioczeskiego Uniwersytetu w Pilźnie z okazji 400 rocznicy wybuchu wojny trzydziestoletniej i 370 rocznicy pokoju westfalskiego oraz 400-lecia zdobycie Pilzna przez oddziały Mansfelda, organizuje w dniach 14-16 listopada 2018 r. międzynarodową konferencję naukową pod nazwą: Wojna trzydziestoletnia na Ziemiach Czeskich: czas, wydarzenia, ludzie, kultura.
W 2018 roku jest okresem rocznic kilka ważnych ważnych wydarzeń związanych z wojną trzydziestoletnią, zarówno jeśli chodzi o jej rozpoczęcie, tradycyjnie związane z trzecią defenestracją praską, jak i o zakończenie po długotrwałych rozmowach dyplomatycznych podpisaniem pokoju w westfalskich miastach Münster oraz Osnabrück. O tym największym nowożytnym konflikcie zbrojnym, który objął Święte Cesarstwo Rzymskie, i do którego stopniowo lub przynajmniej tymczasowo przystąpiło większości krajów europejskich, napisano już wiele książek i artykułów. Wciąż jednak istnieje wiele białych plam i pytań badawczych dotyczących tychże wydarzeń. Większość historyków do tej pory koncentrowała się przede wszystkim na wydarzeniach politycznych i wielkich bitwach, głównych postaciach, jak cesarski generał Albrecht von Wallenstein, król szwedzki Gustaw II Adolf lub francuski kardynał Richelieu, którzy wciąż fascynują pokolenia naukowców i pasjonatów dziejów. Jednak w ostatnich latach coraz większym zainteresowaniem cieszą się zagadnienia życia codziennego w tych „burzliwych latach”. Uwaga badaczy koncentruje się na doświadczeniach wojennych ludności miejskiej i wiejskiej, na źródłach narracyjnych obejmujących lata 1618-1648, na zapomnianych postaciach oraz na ówczesnych działaniach kulturalnych.

"Buoni e cattivi" nella Prima Guerra Mondiale

di Lamberto Ferranti

La storia è scritta dai vincitori.

Ciò è riscontrabile anche nella numerosa pubblicistica relativa all’analisi della Grande Guerra: secondo la gran parte di essa, lo scontro tra Francia, Inghilterra e Stati Uniti da una parte e Germania e Austria-Ungheria dall’altra (tralasciando per semplicità le altre Nazioni al conflitto interessate), incarnò la lotta tra il “bene”, identificato nelle loro democrazie comunque mal rappresentata dal suffragio non ancora universale, ed il “male”, rappresentato dal militarismo che la numerosa casta degli Juncker esercitava in Prussia e col quale gli austro-ungheresi esercitavano la propria preminenza sulle nazionalità diverse dalla propria.

Tale affermazione, però, può eventualmente corrispondere solo ad una delle numerose sfaccettature che contrassegnarono il conflitto, ma non a tutti i suoi vari aspetti. A riprova di ciò basta considerare che dalla parte dei “buoni” si schierò sin dal primo momento (e fino alla pace di Brest –Litovsk) la Russia, entità statale arretrata che tanto democratica non era, visto che nonostante l’atto di abolizione della servitù della gleba da parte dello zar Alessandro II del 19 febbraio 1861, mirante ad emancipare i contadini dai proprietari terrieri grazie ai gravosi otrabotki ^[1] ed all’ obrok ^[2], questi ultimi riuscirono a mantenerli  vincolati ai villaggi d’origine.